Alkohol, narkotyki, dopalacze hazard albo ŻYCIE: przed takim dramatycznym dylematem staje osoba uzależniona. Samemu zmierzyć się z chorobą – jaką jest uzależnienie – jest bardzo trudno.
Skąd się biorą uzależnienia?
Do uzależnienia prowadzi wiele dróg ale zawsze występuje jeden wspólny czynnik – długotrwałe i intensywne używanie alkoholu, narkotyków, dopalaczy. O tym kto się uzależni decyduje złożone i wzajemne oddziaływanie czynników biologicznych, środowiskowych i psychologicznych. Są ludzie, którzy przychodzą na świat z dużą biologiczną podatnością na uzależnienie, ale mogą chronić się od tej choroby, jeśli będą powściągliwi w piciu, nie będą używać substancji psychoaktywnych. Uzależnienie nie jest chorobą genetyczną, ale czynniki genetyczne mogą zwiększać ryzyko uzależnienia. Nieraz uzależniają się także ludzie, którzy nie należeli do grupy podwyższonego ryzyka biologicznego, jednak w ich życiu wystąpiły istotne powody środowiskowe i psychologiczne (traumy, załamania w życiu) torujące drogę do picia, brania.
Mechanizmy uzależnienia
Mechanizmy tej chronicznej i zagrażającej życiu choroby kształtowane są przez długotrwałe picie alkoholu, zażywanie narkotyków. Odnajdujemy je w trzech obszarach psychiki, które podlegają szczególnie silnie wpływom wypijanego alkoholu, zażywanych narkotykach przez lata.
Pierwszy z tych obszarów, to życie emocjonalne, w którym u osoby uzależnionej utworzyła się bardzo silna i automatyczna tendencja do szybkiego usuwania przykrych uczuć przy pomocy alkoholu, narkotyków. Towarzyszy temu stopniowe obniżanie się odporności na cierpienie oraz paniczna obawa, że bez alkoholu, narkotyków człowiek nie poradzi sobie z cierpieniem i stresem. Trudne sytuacje i stres codziennego życia wzbudzający przykre odczucia jest doświadczany przez osobę uzależnioną jako nawracające pragnienie alkoholu, a towarzyszące mu cierpienie i lęk nadają nieodpartego przymusu sięgania po substancje psychoaktywne.
Drugi mechanizm uzależnienia powstaje w obrębie umysłu, który u osoby uzależnionej staje się niewolnikiem pragnień alkoholowych, narkotykowych. Umysł zostaje zdominowany przez irracjonalne myślenie magiczno-życzeniowe, które uruchamia automatyczne negowanie informacji wskazujących na szkody i zagrożenia związane z piciem oraz produkuje złudzenia podtrzymujące wiarę, że uda się zapanować nad alkoholem, narkotykami i korzystać z niego bez doznawania szkód. Osoba uzależniona jest nieświadoma tego zniewolenia własnego umysłu i traci orientację w sprawach związanych z substancjami psychoaktywnymi, co czyni ją bezbronną wobec potężnych pragnień (głodów) tych substancji.
Trzeci mechanizm tworzy się w samym centrum osobowości czyli w obrębie tego co psychologia nazywa systemem JA, w którym zakorzeniona jest tożsamość człowieka oraz jego zdolność do podejmowania decyzji i kierowania własnym postępowaniem. System Ja osoby uzależnionej jest rozdarty konfliktowymi i przeciwstawnymi doświadczeniami i pragnieniami. Granice własnego JA są słabo określone i rozproszone z powodu częstych „odlotów” i zmienionych stanów świadomości w chwilach alkoholowego, narkotykowego oszołomienia. To osłabione i zdezintegrowane JA staje się niezdolne do zrealizowania postanowień „od jutra nie piję, nie biorę”, które od czasu do czasu podejmuje osoba uzależniona a niepowodzenia prób zapanowania nad piciem, zażywaniem przyczyniają się do dalszego osłabienia JA.
Aktywność tych trzech mechanizmów powoduje, że osoba uzależniona staje się praktycznie bezsilna wobec tej choroby i jeżeli nie uzyska odpowiedniej pomocy, istnieje wysokie prawdopodobieństwo jej przedwczesnej śmierci.
Uzależnienie od alkoholu, narkotyków czyli tzw. alkoholizm, narkomania jest chroniczną, postępującą i potencjalnie śmiertelną chorobą. Może ona jednak być powstrzymywana, jeżeli osoba uzależniona podejmie systematyczną terapię.
Leczenie uzależnień – terapia
Dzięki pomocy terapii osoba uzależniona może nauczyć się żyć na trzeźwo, nabywać zdolności do świadomego przeżywania uczuć i konstruktywnego ich wyrażania, rozwiązywania trudności dnia codziennego na trzeźwo. Celem terapii w tym obszarze jest odbudowa adekwatnej satysfakcjonującej samooceny i przywrócenie wartości życiu.
Choroba, jaką jest uzależnienie, jest chorobą demokratyczną. Oznacza to, że dotyka osób w różnym wieku, płci, z różnym wykształceniem oraz statusem materialnym. Często towarzyszy im wstyd, poczucie winy, lęk przed oceną. My nie oceniamy, a pomagamy osobom, które zgłaszają się do nas o pomoc. Mając na uwadze fakt, iż każdy człowiek dotknięty problem uzależnienia przychodzi do nas z innymi doświadczeniami, historią swojego życia, zapewniamy mu dostosowane do jego potrzeb sesje terapeutyczne.
W naszej pracy wyznajemy zasadę holistyczno – integracyjnej terapii uzależnień. Podejście to ma na celu przywrócenie pełnej równowagi psychofizycznej w całym organizmie pacjenta oraz zdolności rozwoju, odbudowywania i budowania satysfakcjonujących go relacji z samym sobą, ale także z innymi ludźmi.
